Hoya latifolia

 Mijn Hoya latifolia staat in bloei.

Hoe groter de bladeren, des te kleiner de bloemen.

Aan het begin van de negentiende eeuw vond Dr. Carl Blume verschillende hoyas op het eiland Java. In 1826 publiceerde hij er een onder de titel Hoya macrophylla Blume. Hij koos deze naam omdat deze hoya grote bladeren had (macro=groot) (phylla=bladeren). In 1834 vond Robert Wight een zeer grote, lommerrijke hoya waarvan de bladeren nog groter waren dan die op het exemplaar van Dr. Blum. Hij publiceerde het als Hoya macrophylla Wight. Op dat moment was Robert White niet op de hoogte van de publicatie van Dr. Blum in Nederland. Voordat de Code in het begin van de 20e eeuw werd aangenomen, was er een ongeschreven afspraak tussen taxonomen en nomenklaturisten dat variëteiten niet dezelfde namen mochten hebben. Als Robert White had geweten van de vroege publicatie van Hoya macrophylla Blume, zou hij een andere naam voor zijn variëteit hebben gekozen.

In 1837 besloot George Don om alle publicaties van White uit 1834 uit het Latijn in het Engels te vertalen. Tijdens het werken aan Contributions to the Botany of India, ontdekte hij dat Hoya macrophylla Wight niet dezelfde soort was die Dr. Blume 8 jaar eerder Hoya macrophylla had genoemd dan White met dezelfde naam. Dit betekende dat de witte variëteit een nieuwe naam nodig had. George Don noemde het Hoya latifolia G. Don. (lati = breed; folia = bladeren). George Don was er absoluut zeker van dat het een andere variëteit was, omdat het exemplaar van het witte type een complete bloem had en verschillende bloemdelen eraan bevestigd, evenals een schets van de bloem. Alleen de kroon van de witte soort was groter dan de hele bloem van de Blum-soort en de bladeren waren veel groter. Een exemplaar van het Wight-type bestaat nog steeds, het is gehuisvest in het herbarium van de Universiteit van Cambridge in Engeland, wijlen de gerespecteerde Douglas H. Kent vond het daar. Het lijkt op geen enkele manier op Hoya polystachya Blume, behalve dat het drienervige bladeren heeft.